|
کوتاه مینویسم لُبّ مطلب را ، باب میل تنبل ها! |
||
تربیت کودک RSS
|
بخشی از وصیت نامه ی من
1- لازم نکرده واسه مراسم ختمم، روضه خون دعوت کنید جیغ جیغ کنه تو بلندگو!
خب دیگه خدافظ شما. بسه دیگه، یک ساعت شد 3- قرآن خونِ من،باید صدای آرامش بخش داشته باشه. با لحن خوش، قرآن بخونه، سریع و روان و واضح، اما نه با عجله و استرس. ناله هم نکنه
4- سخنران، صداشو نندازه تو سرش! با متانت و رسا صحبت کنه. مختصر و مفید. و موضوع سخنرانی «آداب اجتماعی» باشه. و منبعش، کتابهای اخلاقیِ معتبرِ شیعه . . . مثلاً محتوای سخنرانی یه همچین چیزی باشه : «وقتی قرآن میخونن به احترامِ کلامِ خدا، سکوت کنید. اگه موقع قرآن خوندن، صحبت کنید دعاتون مستجاب نمیشه!!!! ... حرف های ضروری تونُ با ایما و اشاره به هم بگید... تا جایی که امکان داره بچه همراهتون نیارید! مگر اینکه رفتارِ بُزُرگونه داشته باشه و ساکت بشینه... » یه حدیث هم با این مضمون بگه که « جلو شیکم تونُ بگیرید تا عزت تون حفظ بشه » گدا گشنه ی ندید پدید که نیستید هول میزنید واسه حلوا خرما و میوه!
5- خوراکی ها رو 2-3 برابرِ جمعیت تهیه کنید؛ چون همیشه و همه جا انسان (انسان نما!) هایی یافت میشوند که نه فکرِ شخصیتِ خودشونن، نه فکرِ آبروی میزبان ... هم میخورن، هم میبَرن!!!! نمیگن یه وخ کم میاد و میزبان شرمنده میشه!!! اینا فامیل نیستنا، یه عده ای اند که معلوم نیست از کجا پیداشون شده!
6- نمیخواد کل قرآنُ ختم کنید برام!!! ... هرکی هر چند تا آیه که حسّش بود بخونه ، اونم با معنی و مفهومش. نخوند هم نخوند :-| زوری که نیست! ( ولی خرما هایی که خورده کوفتش بشه!!
7- مراسم 3 و 7 مو یکی نکنیدا ! هر دو تاشو بگیرید.
حرفام تموم شد دیگه...
آهان! یه چیزی یادم افتاد!! موقعِ جون دادنم مث تو فیلما هی باهام حرف نزنیدا !!! اشهد مو مُدام برام تکرار کنید. قربون دستت یه لیوان آب هم بیار، تشنمه!
پی نوشت :
وصیت کردن، به معنی مردن نیست !! من جَوونم آرزو دارم
ضمناً من قصدِ رحلت ندارم . . . فقط خواستم بگم « حرمتِ مراسم ها رو با کج سلیقگی و بی برنامگی از بین نبریم ، مردمُ دلزده نکنیم » پایان :) |
|
)
باید نسلی نکو از خودم باقی بذارم... نسلِ شیعه باید تداوم یابد!