کسی که همیشه در عین نع گفتن و پس زدنِ نعمت، اون نعمتو براش مهیا میکردن نمیتونه خواسته هاشو شفاف بگه منتظره تعارفش کنن و زورکی نعمتی رو بهش برسونن، بدونِ اینکه هیچ درخواستی کنه، حتی در عین اینکه پسش بزنه و بگه نمیخوااااااااااام، ولی باز براش مهیا کنن. ته دلش قند آب بشه ولی ادعا کنه که احتیاجی بهش نداشته و چنین چیزی براش اصلا مهم نبوده. همچین کسی تا دلهره ی از دست دادنو نداشته باشه قدر نمیدونه!