1- می خوای توجه یه بچه رو کسب کنی،

هیچ وقت بهش نگو بَه بَه چه لباس خوشگلی داری، موهات چقد قشنگه، وای کفشاشُ نگاه…

چون براش اینطور جا میفته که ارزشش به ظاهرشه! عادت می کنه با لباس و کفش و … ابراز وجود کنه.

2- وقتی کاری می کنه که ناخوشاینده برات، بذار قیافت تابلو کنه که به خاطر رفتارش عصبانی شدی، یا پیش دیگران شرمنده شدی.

اینطوری خودش می فهمه و دیگه اون کارو تکرار نمی کنه. با اراده ی خودش انتخاب می کنه که دیگه اون رفتارو تکرار نکنه.

ولی اگه زورکی بخندی که کم نیاری، هیچ وقت متوجه نمی شه کارش نادرست بوده.

عادت می کنه با کارای ناپسند، لبخندتُ به دست بیاره.

اگر هم به رو بیاری، ارادهَ شو ازش گرفتی، به فهم و درکش اهانت کردی، لجباز می شه؛

حرفتُ گوش نمی ده تا بهت اثبات کنه می تونه مستقل از تو تصمیم بگیره.